Zatrzymane zęby

Zatrzymanie zębów należy do najczęściej występujących nieprawidłowości położenia zębów i towarzyszy wielu wadom twarzowo-szczękowych. Zębem zatrzymanym nazywamy w pełni wykształcony ząb stały, który po okresie fizjologicznego wyrzynania pozostaje w utkaniu kostnym szczęki lub żuchwy. Wyróżnia się zatrzymanie zęba całkowite i częściowe. Ząb zatrzymany całkowicie jest otoczony ze wszystkich stron kością. W przypadku zębów zatrzymanych częściowo fragment korony zęba jest pokryty błoną śluzową dziąsła lub widoczny jest jedynie mały fragment korony w jamie ustnej.
Najczęściej ulegają zatrzymaniu dolne zęby mądrości, dolne kły i górne siekacze W praktyce można spotkać zatrzymanie każdego zęba.

Za przyczynę zatrzymania zębów uważa się czynniki ogólne i miejscowe. Z czynników ogólnoustrojowych wyróżniamy zaburzenia hormonalne, niedobory witaminowe, dziedziczność. Przyczyną miejscową hamująca wyrzynanie się zęba może być niedorozwój kości szczękowych i brak miejsca dla jego wyrznięcia się spowodowany przemieszczeniem sąsiedniego zęba w okresie wymiany uzębienia.

Częstym przypadkiem jest zatrzymanie dolnych ósemek, czyli tzn. zębów mądrości. Dochodzi do tego stanu w sytuacji, gdy zęby nie mają miejsca w łuku zębowym, aby prawidłowo się rozwinąć i w konsekwencji powstają zmiany patologiczne w jamie ustnej. Wówczas pojawia się lecznicze wskazanie dla usunięcia takiego zęba. Jeżeli ząb nie zostanie usunięty, może doprowadzić do stłoczenie zębów siecznych, dysfunkcje stawów skroniowo-żuchwowych, skomplikowanych ubytków próchnicowych, czy powstawania bolesnych, patologicznych kieszeni kostnych.